Haan tussen de hennen

Wat ik nu ga opschrijven is een openbaring (zelfs voor mezelf), wat voor sommigen die mij kennen misschien wel enigszins shocking kan zijn (dus dames, opgepast!) Maar feit is dat ik me meer thuis voel tussen vrouwen dan tussen mannen. Dit besef kwam eigenlijk pas kortgeleden, toen ik aan het lezen was over persoonlijkheidstypen en daardoor sommige gebeurtenissen in mijn leven in een ander perspectief begon te zien.

Sociale netwerk

Als puber sluit je je vanzelf aan bij het groepje leeftijdsgenoten waar je toch al veel contact mee hebt. Die groepjes kunnen bestaan uit alleen jongens, alleen meiden maar ook beiden. In eerste instantie trok ik veel op met de jongens van de sportclub. Later toen ik ging studeren werd dat de groep jongens van de Hogeschool. Het was een technische studie, dus er zaten sowieso geen meiden in de klas. Maar, ook al maakte ik dan deel uit van zo’n groep ik voelde me er nooit echt helemaal thuis. Niet dat ik geen leuke dingen gedaan heb, en ik koester zeker nog mooie herinneringen aan die tijd maar gesprekken gingen altijd over dingen, materiële zaken en dan vaak nog in de overtreffende trap, slechts zelden ging het over gevoel en beleving.

Begrepen worden

Op een gegeven moment leerde ik twee meisjes kennen, werd ik verliefd op de ene en moest ik dat tegen de ander vertellen maar wist ik niet hoe. Ik wist wel dat ik goed brieven kon schrijven, die ander werd dus mijn penvriendin. Dat zo’n verstandhouding ook tot de nodige misverstanden kan leiden moge duidelijk zijn (ander verhaal). Hoe het ook zij, ik vond het fijn om iemand te hebben met wie ik mijn gevoel kon delen. Dat ging goed totdat zij een relatie kreeg en in het huwelijksbootje stapte. Uiteindelijk ben ik na een aantal jaren met de ander getrouwd (en inmiddels weer gescheiden) waarbij ik dat gevoel van echt begrepen worden eigenlijk nooit meer heb gevoeld. De meeste mannen praten niet graag over hun gevoel, althans dat is volgens mij de heersende opvatting. En dat is toch wel lastig als je een gevoelsmens blijkt te zijn.

In een tijdschrift dat vroeger wel eens bij mijn ouders rondslingerde stond ooit eens een mopje van een man die tegen een robot zei: “Mijn vrouw begrijpt me niet.” Die robot zei natuurlijk niks terug en dat mopje snapte ik toen niet. Inmiddels, ouder en wijzer begrijp ik het maar al te goed: naast respect is begrip een van de belangrijkste peilers onder een succesvolle relatie. Zonder begrip is respect zelfs betekenisloos. Die man moest dus zijn toevlucht zoeken tot een robot omdat zijn vrouw hem maar niet kon begrijpen. En wie kan er geduldiger luisteren dan een robot?

Nu ik weet dat ik zowel introvert als turbulent ben (en weet dat dat beslist niet negatief is) snap ik beter waarom ik mij in de omgang met mannen minder prettig voel dan in de omgang met vrouwen. Ga maar na: als introverte heb je weliswaar minder behoefte aan sociaal contact, wat niet wegneemt dat je nog steeds behoefte hebt aan contact maar dan op een rustige niet-competitieve manier. Mijn aard is gericht op “gevoel”, daar hangen waarden als gevoelig en expressief, empatisch, minder competitief en harmonie mee samen. En dan heb je nog de turbulente aspecten als zelfbewust en emotioneel. En dat zijn toch typisch eigenschappen die aan vrouwen worden toegemeten.

Update 5 september 2020: nu ik ook over DISC heb gelezen begrijp ik dat dat gevoel ook wel eens met (een gebrek aan) dominantie te maken kan hebben. Als groene persoon kan ik nu eenmaal minder goed opschieten met rode (vaak wat dominantere) personen. Alhoewel die kleuren zijn natuurlijk niet aan een bepaald geslacht voorbehouden en ik ben toch ook een behoorlijk lange tijd met een (voor een groot deel) rood iemand getrouwd geweest…

Vriendschap, stoere vrouwen en die ene…

Om dat te compenseren val ik op wat stoerdere vrouwen, dus de beauty girls met lange nagels en wimpers vallen hierbij af. Niet dat uiterlijk niet belangrijk is, want dat is het zeker wel (geef mij bijvoorbeeld maar een sportieve slanke blondine met lange haren) alleen moet je daarin niet overdrijven. Maar over het algemeen zit wat ik dan zoek toch meer van binnen, begrip, gevoel, verstandhouding zijn zaken die voor mij zwaar wegen.

Dus eigenlijk heb ik behoefte aan vriendinnen om over de gevoeligere dingen des levens te kunnen praten. Dat is de reden waarom ik mij ook zo thuis voelde in mijn NLP-groep die voornamelijk uit vrouwen (sorry, Ivar) bestond. Een vraag die tijdens de cursus vaak terugkwam was: en wat voel je daarbij? (hilariteit alom natuurlijk) Dat was een leuke tijd en ik voel me nog steeds met hun verbonden. Daarom vind ik vriendschap ook zo belangrijk in mijn huidige dating-periode, ik heb nog bijna liever met meer vriendinnen een platonische relatie dan een liefdesrelatie met die ene speciale persoon in mijn leven. Want ga maar na, zodra je een liefdesrelatie hebt gaat omgang met die andere vriendinnen niet meer werken door jaloezie, achterdocht en wantrouwen. Dat hoeft natuurlijk niet zo te zijn, maar zo gaat het vaak wel en dan ben je in één keer dat wat je in al die tijd hebt opgebouwd kwijt. Daarom zou het zo fijn zijn om net die ene speciale vrouw te vinden die je begrijpt, waar je verliefd op wordt en waarvan je kunt houden!