De edele kunst van Not Giving a F*ck
Is eigenlijk een erg kromme vertaling van “The Art of Not Giving a F*ck”, een boek van Mark Manson. Ik heb het pas gelezen nadat ik het had gekocht samen met een ander boek dat ik cadeau wilde doen aan de moeder van mijn (inmiddels) ex-vriendin. Het één heeft niet direct met het ander te maken, maar soms moet er iets gebeuren voordat er iets anders kan gebeuren en in dit geval leidde het een tot het ander. Ik was in de boekhandel en liep bij toeval dit boek tegen het lijf. Later bleek overigens dat ik het boek ook bij mijn ex-vriendin had zien liggen, vanwege de pakkende titel onthoud je dat natuurlijk. Erg slimme marketing. Hoe het ook zij, ik ben erg blij dat ik het boek gekocht had want er stonden heel goede verklaringen in over waarom mijn relatie met mijn ex was gelopen zoals het deed. En het erover lezen laat je erover nadenken en op een gegeven moment vallen de puzzelstukjes vanzelf in elkaar.
Een van de onderwerpen die het boek aansnijd is de relatie tussen oorzaak en gevolg en dan nog preciezer: de relatie tussen schuld en verantwoordelijkheid. Je kunt ergens de schuld van hebben waardoor je de verantwoordelijkheid hebt om het op te lossen (denk aan iemand die een ongeluk heeft veroorzaakt), maar je kunt als slachtoffer nooit iemand anders ergens de schuld van geven want je bent altijd verantwoordelijk voor je eigen situatie. Het is dan de verantwoordelijkheid van de schuldige om zijn of haar verantwoordelijkheid te nemen. Daarnaast kun je ook zonder schuld de verantwoordelijkheid hebben voor iemand anders situatie (denk aan een rechter die over de schuldvraag uitspraak moet doen). Dit betekent ook automatisch dat het niet helpt om in de slachtoffer-rol te gaan zitten, want je bent immers verantwoordelijk voor je eigen situatie. Wil je dat er iets gebeurd dan heeft het geen zin om te gaan zitten wachten, je moet dan zelf het initiatief nemen zelfs als de ander na laat zijn verantwoordelijkheid te nemen.
Wat ook wordt behandeld is dat het kiezen van normen en waarden een steeds terugkerend proces is. En laten die normen en waarden nu net dat heikele punt zijn waar in onze relatie steeds de nadruk op werd gelegd. En dan met name de mate waarin wij daarin zouden verschillen. In mijn ogen was het overigens meer een kwestie van aanpassen dan heel andere normen en waarden kiezen, zodat je in dat opzicht beter matched. Maar je moet dan wel oppassen dat je niet te ver van jezelf afdwaalt. Het lijkt zo eenvoudig om je normen en waarden bij te stellen, maar die normen en waarden komen ook ergens vandaan en zijn zo in de loop der jaren gegroeid. Om dat te veranderen kost veel tijd en moeite.
Een leuke uitspraak (ook uit het hoofdstuk over keuzes) is dat de mensen met de beste kaarten niet altijd de meest succesvolle mensen zijn: dat zijn namelijk de mensen met de beste keuzes. Maar aangezien ik vaak kies op basis van gevoel hoop ik dan maar dat mijn gevoel het bij het rechte eind heeft. Gelukkig is dat meestal ook zo.
In het hoofdstuk over onzekerheid snijd het boek een interessant onderwerp aan. Veel mensen zijn zo zeker van hun zaak, dat ze denken dat ze ergens recht op hebben, maar ze gaan zich dan onzeker voelen als ze niet krijgen waar ze denken dat ze recht op hebben. Het omgekeerde is echter waar: als je je onzekerheid en je niet-weten omarmt, hoe prettiger je je zult voelen bij het feit dat je weet wat je niet weet. Laat die maar even inzinken!
Tenslotte nog een stukje over inspiratie, wat kan helpen als je even geen inspiratie hebt en de wanhoop nabij bent. Als je geïnspireerd bent wordt je vanzelf gemotiveerd en zul je automatisch tot actie overgaan. Die actie leidt vervolgens weer tot verdere inspiratie, het is een zichzelf versterkende cyclus. Echter, hoe wordt je geïnspireerd als je dat nog niet bent? Simpel, door gewoon te beginnen en actie te ondernemen raak je vanzelf geïnspireerd en wordt de hele cyclus in gang gezet. Ik merkte dit toen ik in een weekend inspiratieloos een liedje wilde schrijven wat maar steeds niet lukte. Toen ben ik maar gewoon begonnen met wat fragmenten in te spelen en op te nemen en uiteindelijk heb ik dat weekend toch twee nummers afgekregen.
Wat is nu de moraal van het verhaal? Door goed te kijken waar je wel en niet je aandacht naar uit moet laten gaan (waar je dus wel of geen f*ck om moet geven), door goede prioriteiten te stellen en de juiste keuzes te maken zal je leven een stuk aangenamer worden!